Als moeder zit je op de voorste rij tijdens het eerste levensjaar van je kind. Tegelijkertijd duwen allerlei verwachtingen je in de rug. Dat is niet alleen vervelend, het leidt je ook af van wie en wat zich vlak voor je neus voltrekt: een schouwspel dat maar één keer wordt opgevoerd.
Dit poëtische dagboek is een poging om niet kwijt te raken wat je hoe dan ook in meer of mindere mate ontglipt. Het is eenhulpmiddel, een aanmoediging voor (prille) moeders en vaders om – ondanks alle uitputting – te blijven kijken en ervaren, zonder daar slaap voor te laten.
Een vorm van vasthouden van is een oefening in aandacht. Een zoektocht naar metaforen. Een uitnodiging. Onvolledig. Een feest.
Een vorm van vasthouden van is verschenen in maart 2024.:
Over Een vorm van vasthouden van:
‘Ik ben er allang van overtuigd dat poëzie onmisbaar is, maar als ik dat nog niet geweest was, dan had Shari Van Goethem me nu overtuigd.’
– Jeanine Hoedemakers in Meandermagazine
‘De gedichten zijn in zachte, dromerige stijl geschreven. Met tedere zwart-wittekeningen in schetsmatige stijl. Geschikt voor jonge ouders en voor poëzieliefhebbers in het algemeen.’
– Myriam Vandamme voor NBD Biblion
‘De wisselende indrukken en bijbehorende emoties die door het kind zijn gegenereerd, worden in zintuiglijke metaforen gevat die vaak een ruimtelijk en/of meteorologisch karakter hebben. (…) De naar het einde toe sterker wordende vegetatieve beelden, een bedwongen spel met alliteraties, zuinig binnenrijm en een enkele hypallage maken deel uit van Van Goethems aandoenlijke register.’
– Yvan De Maesschalck in Poëziekrant
‘In juist gepaste porties krijg je poëtische zinnen voorgeschoteld waar je meer bij voelt, hoort, ziet,… zonder het te moeten uitspreken. Lepeltjesgewijs, nooit met het vingertje. Smaakvol, niet zeemzoeterig, niet té gekruid, nooit bitter,… (…) Je hoeft zelf geen moeder te zijn om de metaforen te voelen en het kind in je naar boven te halen.’
– Luc Sluyts op Iedereen Leest
‘In deze ‘oefening in aandacht’ zoals op de kaft te lezen valt, worden de verschillende fasen van het in verwachting zijn en de geboorte van haar kind op een liefdevolle en poëtische manier beschreven. Dat zou, in de handen van een andere dichter misschien, tot een vorm van getuigenispoëzie kunnen leiden. In de handen van Shari Van Goethem wordt dit een oefening in poëzie waarbij zij zelf het lijdend voorwerp is. Dat dit tot bijzondere poëzie leidt blijkt voor mij uit het gedicht dat ze op 18 juli schreef zonder titel.’
– Wouter Van Heiningen op zijn literatuurblog